jueves, 21 de abril de 2016

La última crónica

Hace casi tres años, y en un conato de retirada, escribía:

“(…) como mejor se disfruta de la gastronomía es en la intimidad y con una equilibrada mezcla de sosiego y de pasión. Tres elementos del todo incompatibles con mi concepción de un buen blog gastronómico pues, nada hay menos íntimo, apasionado y sosegado que una cámara, un bloc de notas y publicaciones frecuentes y, en la medida de lo posible, objetivas”.

Y hoy que quemo esta nave -visto que mis retiradas son menos creíbles que las de Michael Jordan, con arriar sus velas no bastaba-, no puedo cambiar una sola coma de lo que en su día escribí, pero sí que quiero completar y sintetizar los porqués del meditado, alevoso y nocturno hundimiento de esta bitácora.

Comer es el qué, el cómo y con quién, y mi forma de entender la crónica gastronómica hacía que esta última pata fuese siempre la gran damnificada. Brillat-Savarin (el genuino, esto es, Jean Anthelme) escribió que: “el que recibe a sus amigos y no presta ningún cuidado personal a la comida que ha sido preparada, no merece tener amigos”. Y sí, uno debe cuidar lo que sirve, pero todavía más a quiénes se lo sirve.

Este último año he comido en más de cien restaurantes y puedo afirmar que, el panorama gastronómico español es tan prolífico como endogámico y pobre en ideas, y pues un servidor siempre ha creído más en la calidad que en la cantidad, entiendo que la mayor parte de lo bueno ya está dicho y que lo que queda por decir es solo ruido. Ruido, mucho, mucho ruido, no de ventanas sino de palmeros que arropan en su nacimiento a tantos restaurantes, para luego, ya cobrados sus servicios, dejarlos morir en la inopia. Tanto, tanto ruido, que al final llegó el final.

Pero no sufráis por un servidor pues, aunque, seguramente, en los próximos 12 meses no descubriré 100 restaurantes, seguro que me regalaré 100 grandes ágapes tirando de buenos -que los hay, y muchos- conocidos -por desgracia, entre los por conocer, abunda lo malo-.

Buen provecho y hasta siempre.

29 comentarios:

  1. Aquest cop et dic, fins la tornada, que esperem no tardi massa... :)

    I llegint-te aquestes línies, t'entenc com ningú, doncs més d'un cop caic en el desànim, de veure que el fet d'escriure les coses tal com les veiem i no pas, com caldria veure-les, comporta més enemics que amics...

    La misèria patèticament representada pels palmeros de tots nivells... els descaradament palmeros o els que ho dissimulen una mica, comporta que el jugar fora del seu àmbit, quedis com fora de joc (parlo al menys per mi).

    I no és que quan els palmeros "ja han cobrat", deixin caure el restaurant... Sinó que molts d'aquests restaurants mai haguessin d'haver aixecat el vol... Han viscut un miratge mentre els palmeros bufaven i després cauen en l'oblit que mereixen....

    Una abraçada Eduard i et tornaré a llegir a la que tornis... :)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Se que m'entens, Ricard, i que, amés, comparteixes i pateixes molt del que escric.

      Una abraçada,

      Eliminar
  2. Pués una lástima Eduard, aunque parece que queda un resquicio para la esperanza.

    Debo decirte que en el panorama de la crítica gastronómica el tuyo ha sido para mí el blog de referencia. Con estilo propio y siempre argumentando bien cada uno de tus apuntes.

    Espero que una vez pasado algún tiempo vuelvas a sentir el gusanillo de publicar tu punto de vista acerca de cualquier tema alrededor de la gastronomía, los que hemos estado disfrutando de tus entradas hasta ahora te estaremos esperando.

    Recibe un cordial saludo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias pues, lectores como tu son los que me han llevado a escribir a pesar de más de una mala digestión.

      Un saludo,

      Eliminar
  3. Te entiendo perfectamente. Disfruta el con quién y muchas gracias por todos los momentos buenos que nos has dado en tus dos etapas. Y si un día decides volver ya sabes que al menos yo estaré esperando.

    Mucha suerte y por favor se feliz.

    Un abrazo y de nuevo gracias.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. No se merecen.

      Lo seré y, seguramente, los míos lo serán más.

      Un abrazo,

      Eliminar
  4. Doncs a fruir, gaudir, delectar-se, complaure's, recrear-se amb la cuina... Perque no s'ha d'oblidar que la cuina és la base de la gastronomia. Cuina és amor i passió. Respecte i parar compte. I a vegades, cada cop més S'oblida que la gastronomia pot ser un aparador absurd de coses inefables.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Viuré la cuina i la gastronomia com feia molt temps i, per tant, tingues per segur, que les gaudiré molt.

      Eliminar
  5. Vaya... Te sigo desde hace relativamente poco tiempo, el suficiente, eso sí, para considerar tu blog un referente por lo sincero de tus opiniones. No puedo estar más de acuerdo en tus motivos para abandonar. Si te lo piensas, aquí estaremos. Un abrazo, maestro.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias.

      De verdad que, palabras como las tuyas y las de tantos otros me hacen muy, pero que muy feliz.

      Un abrazo,

      Eliminar
  6. Només espero que sigui un "fins aviat" i no un acomiadament
    Amb tú he aprés moltíssim i he descobert llocs inimaginables, espero continuar descobrint en un futur tots aquells restaurants que en aquest merescut parèntesï(aixó espero...) gaudiràs
    Es un inmens plaer llegir-te
    Una abraçada

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Molt hauria de canviar el panorama gastronòmic, o jo, i veig les dues coses més improbables que una invasió de bons pans i olis als nostres restaurants.

      De debò que, agraeixo molt les teves paraules i celebro haver esta de "bon profit".

      Una abraçada,

      Eliminar
  7. Vaya! Otra despedida!! Menos mal que nos dejas un buen archivo para consultar.
    La cocina es para disfrutar y para los que están contigo lo hagan también y para conversar, vamos que une, prueba de ello son las amistades virtuales que hemos creado...
    Pero, cuando ésta va perdiendo fuelle y creatividad, de nada ó de poco sirven tus espléndidas crónicas, sobran las cámaras, las notas y sobran hasta muchos cocineros.
    A pesar de tener tu archivo, te echaremos de menos, hasta tus decepciones eran interesantes!
    Un abrazo Eduard!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Como bien dices, Carmen, comer es amar (a la comida y, sobre todo, a los sentados en tu mesa), divertirse (las diversiones se hacen grandes acompañado), compartir (aquí el "otro" es fundamental)... y el panorama gastronómico actual me obligaba a visitar demasiados restaurantes en cuyo marco no cabía mucho, o nada de esto.

      Yo también os echaré de menos.

      Un abrazo,

      Eliminar
  8. A mí también me sabe muy mal que dejes de llevar este blog. Se había convertido en imprescindible para mí. Pero está claro que si no disfrutas lo suficiente lo has de dejar. Espero que solo sea una temporada y que vuelvas pronto a dejarnos tus sabrosas crónicas. Mientras tanto disfruta de la gastronomía desde un punto de vista más lúdico. Un abrazo!! Marcos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias por tus entrañables palabras, Marcos.

      Comeré como siempre pero me divertiré como nunca pues, estaré más por los míos y los restaurantes que visite serán los que me pida el cuerpo y no los que exija el guión de esta caprichosa, pero a la que tanto amo, bitácora.

      Un abrazo,

      Eliminar
  9. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  10. Qué malas noticias, Eduard... :(
    Voy a echar de menos tus críticas llenas de sinceridad, con un estilo de escribir inconfundible y que me merecían una gran credibilidad. Espero que te arrepientas lo antes posible y vuelvas al mundo bloguero con mucha hambre, para alimentar este blog lleno de buena información.

    Te deseo lo mejor en tus nuevas aventuras gastronómicas (aunque no nos las vayas a contar)

    Un abrazo! :)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias, Eva.

      No creo que el arrepentimiento esté a la vuelta de la esquina, pero tal vez lo termino encontrado debajo de algún mantel -puede que a cuadros-.

      Un abrazo,

      Eliminar
  11. Eduard,

    Una lástima que te despidas, pero tengo fe en que es solo un "hasta pronto". He leído todas y cada una de tus crónicas, y he disfrutado cada una de ellas. Dado que considero totalmente injusto que nos dejes "huérfanos" a tantos y tantos seguidores, me veo en legitimación de pedirte un último favor. Vivo en Estados Unidos, pero vuelvo a mi Barcelona natal de vacaciones a mitad de mayo. Estoy seguro que no eres muy amigo de rankings, pero te pido una pequeña lista de recomendaciones para los cinco o seis homenajes que me pienso dar durante mi estancia en Barcelona. Disculpa el abuso.

    Un abrazo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

      Eliminar
    2. ¡Nuca hay que perderla!

      Aquí tienes mi TOP BCN:

      Estrellados "on fire": Disfrutar y Dos Cielos.
      Pequeños grandes restaurantes: Gresca, Manairó y Hisop.
      Tapeo: Mont Bar, Bodega 1900, Vivanda y Suculent.
      Pescado: Espai Kru y Estimar.
      Producto/tradición: Bonanova, Louis 1856.
      Arroces: La Mar Salada.
      Italianos: Xemei, Due Spaghi, Massimo.
      Asiática: Dos Palillos, Koy Shunka, Wagokoro.

      Un abrazo,

      Eliminar
    3. Muchas gracias, Eduard. Espero que te vaya bien durante el poco tiempo que estés sin escribir en el blog. Siguiendo tus valiosas recomendaciones, voy a repetir: Disfrutar, Mont Bar, Koy Shunka, y voy a probar: Louis 1856 y Espai Kru.

      Eliminar
    4. Me permitirás la licencia: "casi perfecta elección", pues Koy es un referente pero, al igual que Dos Palillos, están algo estancados.

      Si tienes tiempo y te apetece, te recomiendo dos excursiones:

      Sagàs: Els Casals.
      Cambrils: Can Bosch.

      Un abrazo,

      Eliminar
  12. Llego tarde, pero llego, al lamento generalizado y más que justificado por tu retirada. Espero que disfrutes con los tuyos y que seas muy feliz que al final es de lo poco que importa en esta vida.
    Hasta siempre y me permitirás que, como en la anterior ocasión, siga visitando tu blog de vez en cuando para ver si has cambiado de idea y nos deleitas con una nueva etapa.
    Gracias por tus sentidas y sinceras crónicas, y un abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ¡Muchas gracias!

      Y siempre serás bienvenido por estos lares.

      Un abrazo,

      Eliminar
  13. yo tambien te sigo desde hace poco pero siempre es un placer leer tus opionenes. me ha dado pena leer tu último post, pero te entienod perfectamente. >Eso sí, espero q vuelvas!! Gracias,

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Disculpa, Pablo, el retraso en la respuesta, pero al tener esta bitácora varada...

      Muchas gracias por tus palabras y, puede que, hasta pronto.

      Eliminar
  14. Buenas tardes
    Sigues por algun sitio haciendo reseñas? Twitter? Incluso en formato light me daria por satisfecho, porque me gusta mucho tu estilo.
    Un saludo

    ResponderEliminar